In de vakantiesferen
Door: Claudia
Blijf op de hoogte en volg Claudia
06 April 2014 | Nepal, Pokhara
Shuba bihani !
Zo, het is al weer even geleden dat ik iets van me heb laten horen, maar als jullie verder lezen begrijp je al snel waarom. De afgelopen 4 weken heb ik vakantie gehad, omdat de scholen dicht zaten. Hier heb ik dan ook grondig gebruik van gemaakt.
Op 3 maart zijn mama, Rieky en Richard aangekomen in Pokhara. We hebben samen twee weken doorgebracht en genoten van het land en de cultuurverschillen. Zo zijn we een dag naar mijn gastgezin in Tuhlakhet geweest. We zijn vroeg vertrokken, zodat zij echt een dag mee konden maken in een dorp, wat een wezenlijk verschil is met de stad. Het ontvangst was traditioneel prachtig: ze kregen daal bath te eten(waar ze zich aanzienlijk voor hadden uitgesloofd), een bloemenkrans en een tikka(zo groot dat het net het welkomstcomité van het rode kruis leek). Dit alles met de woorden: veel geluk, gezondheid en voorspoed toegewenst. Na een rondleiding door het huis en een kennismaking met de hele familie zijn we naar school gegaan. Zoals altijd begon de dag met het zingen van het Nepalese volkslied door alle leerlingen, dit blijft indrukwekkend en mooi. Hierna moesten wij buiten plaatsnemen op een bank, waarna alle leerlingen langs liepen om een bloem te geven en ons te begroeten. De leerkrachten gaven een prachtige bloemenkrans en wederom een tikka, waardoor deze nog net iets uitgebreid werd. Resultaat: ze zagen er verdomd goed uit. Al snel werd duidelijk dat de familie Engelaar gearriveerd was, want ja hoor daar stonden mama en Rieky dan de traantjes weg te pinken. Na de rondleiding door de school hebben we de local bus terug gepakt naar Pokhara, een ervaring op zich. Met 40 man in een kleine bus, waarbij de zweetoksels van een ander in je gezicht hangen en je de luizen nog net niet ziet overspringen zijn we weer aangekomen in Pokhara. Hier hebben we onder het genot van een smoothie van 500 ml alles laten bezinken en in ons opgenomen. De rest van de tijd hebben zij een trekking gedaan en hebben we gezellig op ons gemakt Pokhara verkend. Op 14 maart heb ik ze in de taxi terug naar Kathmandu gestuurd, waarna de vakantie er voor hen op zat en ik rustig verder ging met vieren.
Op een zaterdag zijn we met alle vrijwilligers naar een voetbalwedstrijd gegaan, Pokhara- Manang. Prachtig om te zien hoe hier een stadion eruit ziet, gevuld met mensen onder een paraplu terwijl wij weg zaten te zweten. Het niveau was niet bijster hoog, ik geloof dat het vijfde van BVC beter speelt, maar ach we hebben een leuke middag gehad. Deze werd echter nog leuker toen we erachter kwamen dat de spelers van Manang in het hotel naast ons verbleven. Omdat wij meiden dit niet geheel een probleem vonden, hadden we maar meteen geregeld dat we ’s avonds een drankje zouden gaan drinken. De avond was ontzettend gezellig. Het werd ons nu ook duidelijk waarom die Nepalezen zo snel trouwen. Wij hebben namelijk ook een aantal liefdesverklaringen gekregen, wat een optimisten!
De dag na deze wedstrijd was het Holi! Holi is het kleurenfestival dat wordt gevierd om te vieren dat de lente is begonnen, het goede het kwade heeft overwonnen en om iedereen geluk en voorspoed toe te wensen. Dit was echt een geweldig feest. Je loopt ’s ochtends de straat op om ontbijt te halen en je wordt overladen met kleurenpoeder en waterpistolen die er voor zorgen dat de kleuren nog beter blijven zitten en je er nog mooier uit komt te zien! Overal liepen mensen op straat, waren kleine optochten en concertjes aan de gang. Iedereen is vrolijk, vriendelijk en gastvrij en probeert je zo gekleurd mogelijk te maken. Sta je even rustig om je heen te kijken, krijg je een enorme bak water over je heen gegooid vanaf een balkon waarna de kleurenpoeder volgt, thanks guys! Ik ben blij dat ik dit festival hier mee heb mogen maken en zal het niet snel vergeten.
Op dinsdag 18 maart zijn we begonnen aan onze trekking naar de Poon Hill, samen met onze gids Mina. Mina is een vrouwelijke gids en werkt voor ‘ three sisters’ . Dit is een organisatie die bestaat uit vrouwelijke gidsen en dragers, om zo te stimuleren dat vrouwen kunnen werken. Onderweg zijn we nog een aantal van deze meiden tegenkomen, super leuk. Daar lopen ze dan met hun korte beentjes en gympen naar 3200 m hoogte. Ik heb me wel keer op keer verbaast over de hoeveelheid bagage die sommige dragers mee moeten nemen. Sommige lopen op slippers en dragen daarbij 40 kilo met zich mee, waarna twee toeristen volgen die met een zielig flesje water in hun hand lopen.. Deze zou je een schop onder hun kont geven en in staat zijn fatsoenlijke wandelschoenen te kopen voor zo’n drager. De tocht was verder heel erg mooi, maar ik vond het zwaar. Wij droegen onze eigen bagage (12 kilo) en dit vond ik vies tegenvallen. De eerste twee dagen was het niks anders dan omhoog klimmen en ongelijke trappen oplopen, van bloedheet naar steenkoud en van zon naar regen. Ik was dan ook ontzettend blij toen we na 6 uur lopen bij onze lodge aankomen waren. Hier had je een basic slaapkamer, maar een gezellige woonkamer. Hier kwam iedereen bij elkaar, stond een vuurtje en kon je goed eten, drinken en een (koude) douche nemen. De ochtend van dag 3 zijn we ’s ochtends om 5 uur naar de Poon Hill gelopen om de zonsopkomst te bewonderen. Het was hier koud, -5 graden, maar zeker de moeite waard. Met een muts en sjaal op zijn we trots aangekomen op deze 3200 m hoogte. De twee dagen erna was het vooral naar beneden en trap af lopen, wat al een stuk beter ging. Het was mooi, ik had het niet willen missen, maar ik was blij toen ik weer lekker terug in Lakeside was en die rugzak in de hoek kon gooien.
Om nog even in de vakantiesfeer door te gaan, zijn we afgelopen zondag naar Chitwan vertrokken, het national park in het zuiden van Nepal. Na 5 uur rijden kwamen we hier aan en wederom voelde ik me even die banaan waar 20 apen op zaten te loeren. Jeetje die hoteleigenaren, gidsen en taxichauffeurs gooien echt al hun charmes in de strijd om jou naar hun toe te lokken. We kozen er lukraak een uit en dit bleek een goede, we hadden namelijk een olifant als huisdier! Kei gezellig.
De eerste dag zijn we naar een olifanten plaats gegaan. Deze waren helaas niet wild, maar wel heel mooi om te zien. Wat we wel wild zagen was een neushoorn, lucky us! De tweede dag zijn we een vier uur durende wandeling door de jungle gaan maken samen met twee gidsen. Deze waren echt goed getraind en konden je op je gemak stellen: ‘’ Sir what should i do when i see a big animal?’’ ‘’ Oh, just climb in a tree’’. Top, goed advies, heb ik wat aan! Gelukkig heb ik zijn advies niet op hoeven volgen omdat het bleef bij krokodillen en apen die we tegenkwamen. Hierna hebben we een jeep safari gedaan, hier hadden we meer geluk! We kwamen onderweg namelijk vier wilde beren tegen, een moeder met 3 kinderen. In de avond zijn we samen met 2 gidsen naar een toren in de jungle gegaan en hebben hier geslapen. Dit was echt heel gaaf, maar wel spannend. Het is donker, je hebt alleen een zaklampje en het feit dat er wilde dieren rondlopen maakt het niet echt geruststellender. We hebben hier ons (inmiddels steen koude) avondeten opgegeten en gechilled met de gidsen. Zij kregen het goede idee om naar een rivier te lopen en daar dieren te gaan spotten, maar omdat ze zelf aan de roxy(zwaar sterke drank) en joints zaten hebben we dit maar even niet gedaan. Ik weet niet of ik me nog echt veilig had gevoeld als ik dan een tijger tegen was gekomen. We zijn lekker gaan slapen en hadden besloten om ’s ochtends om 5 uur naar deze rivier te gaan. Zo afgesproken, zo gedaan. Daar liepen we dan met twee gidsen die nog onder invloed waren! De een had een stok in zijn hand die ik met mijn kleine teen nog doormidden kon breken en de ander had blijkbaar geen zin om een broek aan te trekken, dus sloeg maar een handdoek om. Ik heb me nog nooit zo veilig gevoeld! Helaas hebben we naast wilde zwijnen en herten geen dieren gespot.
Vervolgens zijn we 1,5 uur olifant gaan rijden. Dit was een leuke ervaring, onze olifant was een lief, klein dikkertje. Na deze rit zat ons avontuur in Chitwan erop en was het tijd om naar de volgende bestemming te gaan, Lumbini.
Lumbini is de geboorteplaats van Boeddha en een mooi en rustig plekje. We hebben er speciaal voor gekozen om op deze dag hier te zijn, omdat ik hier rustig afscheid zou kunnen nemen van oma. Mijn oma is overleden op 28 maart, ze was oud en is rustig ingeslapen. Ik stond nu voor de lastige keuze om naar huis te gaan voor de begrafenis of hier te blijven. Na veel praten en nadenken heb ik er voor gekozen om niet terug te gaan naar Nederland, maar om hier in Nepal op eigen wijze afscheid van haar te nemen. Voordat ik naar Nepal vertrok heb ik afscheid genomen van oma, door samen een lekker stuk eigen gebakken appeltaart te eten en een kop thee te drinken. Oma was oud en op, het was tijd om te gaan. Ik heb er net als ieder vrede mee dat ze is overleden en nu tijd heeft om te rusten. Ze heeft een prachtig leven gehad met iedereen van wie zij houdt en wie van haar houden. Ik had geen mooiere plek uit kunnen kiezen om afscheid van haar te nemen, dan hier in Lumbini. Samen met vriendinnen ben ik op een riksja een groot park doorgefietst met overal prachtige tempels en kloosters. Bij iedere tempel heb ik uit de tuin bloemen geplukt en een kaarsje aangestoken. De bloem met in mijn gedachte opa, de eeuwige tuinman. En de kaars voor oma, om alsnog een beetje bij haar te kunnen zijn. Bij de laatste tempel, de hoofdtempel waar ook dé boom staat met allemaal Tibetaanse vlaggen, heb ik een grote kaars aangestoken en een boeketje bloemen neergelegd. Hier heb ik even rustig de tijd genomen om afscheid te nemen van oma. Ik ben blij met de keuze die ik heb gemaakt. Op deze manier heb ik rustig bij oma stil kunnen staan, in plaats van hals over de kop naar Nederland te vliegen.
De vakantie zit er nu min of meer op. De komende week ga ik voorbereidingen treffen voor ons volgende project in het nieuwe gastgezin. Vanaf 14 april zitten we weer een aantal weken in een nieuw gastgezin in Serachour en beginnen we op een nieuwe basisschool om hier verder te gaan met ons project. Ik kijk er naar uit om weer te wonen in een dorp, bij een gezin die je direct als dochter beschouwen en om weer aan de slag te gaan voor school!
Zo, ik hoop dat jullie nu begrijpen waardoor het even op zich heeft laten wachten dat ik een verslag schreef. Nu ga ik weer verder genieten van de zon.
Liefs en een dikke kus
Lieve oma, rust zacht <3
Zo, het is al weer even geleden dat ik iets van me heb laten horen, maar als jullie verder lezen begrijp je al snel waarom. De afgelopen 4 weken heb ik vakantie gehad, omdat de scholen dicht zaten. Hier heb ik dan ook grondig gebruik van gemaakt.
Op 3 maart zijn mama, Rieky en Richard aangekomen in Pokhara. We hebben samen twee weken doorgebracht en genoten van het land en de cultuurverschillen. Zo zijn we een dag naar mijn gastgezin in Tuhlakhet geweest. We zijn vroeg vertrokken, zodat zij echt een dag mee konden maken in een dorp, wat een wezenlijk verschil is met de stad. Het ontvangst was traditioneel prachtig: ze kregen daal bath te eten(waar ze zich aanzienlijk voor hadden uitgesloofd), een bloemenkrans en een tikka(zo groot dat het net het welkomstcomité van het rode kruis leek). Dit alles met de woorden: veel geluk, gezondheid en voorspoed toegewenst. Na een rondleiding door het huis en een kennismaking met de hele familie zijn we naar school gegaan. Zoals altijd begon de dag met het zingen van het Nepalese volkslied door alle leerlingen, dit blijft indrukwekkend en mooi. Hierna moesten wij buiten plaatsnemen op een bank, waarna alle leerlingen langs liepen om een bloem te geven en ons te begroeten. De leerkrachten gaven een prachtige bloemenkrans en wederom een tikka, waardoor deze nog net iets uitgebreid werd. Resultaat: ze zagen er verdomd goed uit. Al snel werd duidelijk dat de familie Engelaar gearriveerd was, want ja hoor daar stonden mama en Rieky dan de traantjes weg te pinken. Na de rondleiding door de school hebben we de local bus terug gepakt naar Pokhara, een ervaring op zich. Met 40 man in een kleine bus, waarbij de zweetoksels van een ander in je gezicht hangen en je de luizen nog net niet ziet overspringen zijn we weer aangekomen in Pokhara. Hier hebben we onder het genot van een smoothie van 500 ml alles laten bezinken en in ons opgenomen. De rest van de tijd hebben zij een trekking gedaan en hebben we gezellig op ons gemakt Pokhara verkend. Op 14 maart heb ik ze in de taxi terug naar Kathmandu gestuurd, waarna de vakantie er voor hen op zat en ik rustig verder ging met vieren.
Op een zaterdag zijn we met alle vrijwilligers naar een voetbalwedstrijd gegaan, Pokhara- Manang. Prachtig om te zien hoe hier een stadion eruit ziet, gevuld met mensen onder een paraplu terwijl wij weg zaten te zweten. Het niveau was niet bijster hoog, ik geloof dat het vijfde van BVC beter speelt, maar ach we hebben een leuke middag gehad. Deze werd echter nog leuker toen we erachter kwamen dat de spelers van Manang in het hotel naast ons verbleven. Omdat wij meiden dit niet geheel een probleem vonden, hadden we maar meteen geregeld dat we ’s avonds een drankje zouden gaan drinken. De avond was ontzettend gezellig. Het werd ons nu ook duidelijk waarom die Nepalezen zo snel trouwen. Wij hebben namelijk ook een aantal liefdesverklaringen gekregen, wat een optimisten!
De dag na deze wedstrijd was het Holi! Holi is het kleurenfestival dat wordt gevierd om te vieren dat de lente is begonnen, het goede het kwade heeft overwonnen en om iedereen geluk en voorspoed toe te wensen. Dit was echt een geweldig feest. Je loopt ’s ochtends de straat op om ontbijt te halen en je wordt overladen met kleurenpoeder en waterpistolen die er voor zorgen dat de kleuren nog beter blijven zitten en je er nog mooier uit komt te zien! Overal liepen mensen op straat, waren kleine optochten en concertjes aan de gang. Iedereen is vrolijk, vriendelijk en gastvrij en probeert je zo gekleurd mogelijk te maken. Sta je even rustig om je heen te kijken, krijg je een enorme bak water over je heen gegooid vanaf een balkon waarna de kleurenpoeder volgt, thanks guys! Ik ben blij dat ik dit festival hier mee heb mogen maken en zal het niet snel vergeten.
Op dinsdag 18 maart zijn we begonnen aan onze trekking naar de Poon Hill, samen met onze gids Mina. Mina is een vrouwelijke gids en werkt voor ‘ three sisters’ . Dit is een organisatie die bestaat uit vrouwelijke gidsen en dragers, om zo te stimuleren dat vrouwen kunnen werken. Onderweg zijn we nog een aantal van deze meiden tegenkomen, super leuk. Daar lopen ze dan met hun korte beentjes en gympen naar 3200 m hoogte. Ik heb me wel keer op keer verbaast over de hoeveelheid bagage die sommige dragers mee moeten nemen. Sommige lopen op slippers en dragen daarbij 40 kilo met zich mee, waarna twee toeristen volgen die met een zielig flesje water in hun hand lopen.. Deze zou je een schop onder hun kont geven en in staat zijn fatsoenlijke wandelschoenen te kopen voor zo’n drager. De tocht was verder heel erg mooi, maar ik vond het zwaar. Wij droegen onze eigen bagage (12 kilo) en dit vond ik vies tegenvallen. De eerste twee dagen was het niks anders dan omhoog klimmen en ongelijke trappen oplopen, van bloedheet naar steenkoud en van zon naar regen. Ik was dan ook ontzettend blij toen we na 6 uur lopen bij onze lodge aankomen waren. Hier had je een basic slaapkamer, maar een gezellige woonkamer. Hier kwam iedereen bij elkaar, stond een vuurtje en kon je goed eten, drinken en een (koude) douche nemen. De ochtend van dag 3 zijn we ’s ochtends om 5 uur naar de Poon Hill gelopen om de zonsopkomst te bewonderen. Het was hier koud, -5 graden, maar zeker de moeite waard. Met een muts en sjaal op zijn we trots aangekomen op deze 3200 m hoogte. De twee dagen erna was het vooral naar beneden en trap af lopen, wat al een stuk beter ging. Het was mooi, ik had het niet willen missen, maar ik was blij toen ik weer lekker terug in Lakeside was en die rugzak in de hoek kon gooien.
Om nog even in de vakantiesfeer door te gaan, zijn we afgelopen zondag naar Chitwan vertrokken, het national park in het zuiden van Nepal. Na 5 uur rijden kwamen we hier aan en wederom voelde ik me even die banaan waar 20 apen op zaten te loeren. Jeetje die hoteleigenaren, gidsen en taxichauffeurs gooien echt al hun charmes in de strijd om jou naar hun toe te lokken. We kozen er lukraak een uit en dit bleek een goede, we hadden namelijk een olifant als huisdier! Kei gezellig.
De eerste dag zijn we naar een olifanten plaats gegaan. Deze waren helaas niet wild, maar wel heel mooi om te zien. Wat we wel wild zagen was een neushoorn, lucky us! De tweede dag zijn we een vier uur durende wandeling door de jungle gaan maken samen met twee gidsen. Deze waren echt goed getraind en konden je op je gemak stellen: ‘’ Sir what should i do when i see a big animal?’’ ‘’ Oh, just climb in a tree’’. Top, goed advies, heb ik wat aan! Gelukkig heb ik zijn advies niet op hoeven volgen omdat het bleef bij krokodillen en apen die we tegenkwamen. Hierna hebben we een jeep safari gedaan, hier hadden we meer geluk! We kwamen onderweg namelijk vier wilde beren tegen, een moeder met 3 kinderen. In de avond zijn we samen met 2 gidsen naar een toren in de jungle gegaan en hebben hier geslapen. Dit was echt heel gaaf, maar wel spannend. Het is donker, je hebt alleen een zaklampje en het feit dat er wilde dieren rondlopen maakt het niet echt geruststellender. We hebben hier ons (inmiddels steen koude) avondeten opgegeten en gechilled met de gidsen. Zij kregen het goede idee om naar een rivier te lopen en daar dieren te gaan spotten, maar omdat ze zelf aan de roxy(zwaar sterke drank) en joints zaten hebben we dit maar even niet gedaan. Ik weet niet of ik me nog echt veilig had gevoeld als ik dan een tijger tegen was gekomen. We zijn lekker gaan slapen en hadden besloten om ’s ochtends om 5 uur naar deze rivier te gaan. Zo afgesproken, zo gedaan. Daar liepen we dan met twee gidsen die nog onder invloed waren! De een had een stok in zijn hand die ik met mijn kleine teen nog doormidden kon breken en de ander had blijkbaar geen zin om een broek aan te trekken, dus sloeg maar een handdoek om. Ik heb me nog nooit zo veilig gevoeld! Helaas hebben we naast wilde zwijnen en herten geen dieren gespot.
Vervolgens zijn we 1,5 uur olifant gaan rijden. Dit was een leuke ervaring, onze olifant was een lief, klein dikkertje. Na deze rit zat ons avontuur in Chitwan erop en was het tijd om naar de volgende bestemming te gaan, Lumbini.
Lumbini is de geboorteplaats van Boeddha en een mooi en rustig plekje. We hebben er speciaal voor gekozen om op deze dag hier te zijn, omdat ik hier rustig afscheid zou kunnen nemen van oma. Mijn oma is overleden op 28 maart, ze was oud en is rustig ingeslapen. Ik stond nu voor de lastige keuze om naar huis te gaan voor de begrafenis of hier te blijven. Na veel praten en nadenken heb ik er voor gekozen om niet terug te gaan naar Nederland, maar om hier in Nepal op eigen wijze afscheid van haar te nemen. Voordat ik naar Nepal vertrok heb ik afscheid genomen van oma, door samen een lekker stuk eigen gebakken appeltaart te eten en een kop thee te drinken. Oma was oud en op, het was tijd om te gaan. Ik heb er net als ieder vrede mee dat ze is overleden en nu tijd heeft om te rusten. Ze heeft een prachtig leven gehad met iedereen van wie zij houdt en wie van haar houden. Ik had geen mooiere plek uit kunnen kiezen om afscheid van haar te nemen, dan hier in Lumbini. Samen met vriendinnen ben ik op een riksja een groot park doorgefietst met overal prachtige tempels en kloosters. Bij iedere tempel heb ik uit de tuin bloemen geplukt en een kaarsje aangestoken. De bloem met in mijn gedachte opa, de eeuwige tuinman. En de kaars voor oma, om alsnog een beetje bij haar te kunnen zijn. Bij de laatste tempel, de hoofdtempel waar ook dé boom staat met allemaal Tibetaanse vlaggen, heb ik een grote kaars aangestoken en een boeketje bloemen neergelegd. Hier heb ik even rustig de tijd genomen om afscheid te nemen van oma. Ik ben blij met de keuze die ik heb gemaakt. Op deze manier heb ik rustig bij oma stil kunnen staan, in plaats van hals over de kop naar Nederland te vliegen.
De vakantie zit er nu min of meer op. De komende week ga ik voorbereidingen treffen voor ons volgende project in het nieuwe gastgezin. Vanaf 14 april zitten we weer een aantal weken in een nieuw gastgezin in Serachour en beginnen we op een nieuwe basisschool om hier verder te gaan met ons project. Ik kijk er naar uit om weer te wonen in een dorp, bij een gezin die je direct als dochter beschouwen en om weer aan de slag te gaan voor school!
Zo, ik hoop dat jullie nu begrijpen waardoor het even op zich heeft laten wachten dat ik een verslag schreef. Nu ga ik weer verder genieten van de zon.
Liefs en een dikke kus
Lieve oma, rust zacht <3
-
06 April 2014 - 07:35
Je Moeder:
Lieve Claudia,
Ik dacht dat ik klaar was met huilen maar na het lezen van jouw verslag biggelen er toch weer tranen over mijn wangen.
Ook ik ben blij dat je gekozen hebt om in Nepal te blijven en dat je op jouw manier afscheid hebt genomen van oma, heel mooi dat er zover weg van Beek kaarsjes branden voor haar.
Het zal wel even een omschakeling voor je worden van een hotel naar het nieuwe gastgezin, maar ook daar zul je weer een heleboel levenservaring op doen.
groetjes en een dikke kus,
mama
-
06 April 2014 - 08:20
Wim:
Hai Claudia,
Mooie belevenissen en heel mooi geschreven.
En... Oma kwijt vast van bovenaf mee, vindt het helemaal goed en gunt je deze prachtige ervaring!
Gr Wim
-
06 April 2014 - 08:22
Wim:
Hai Claudia,
Mooie belevenissen en heel mooi geschreven.
En... Oma kijkt vast van bovenaf mee, vindt het helemaal goed en gunt je deze prachtige ervaring!
Gr Wim -
06 April 2014 - 09:37
Yvonne:
Hey Claudia,
Mooi verhaal! Wat naar dat je oma is overleden, gecondoleerd...
Fijn dat je zo mooi afscheid van haar hebt kunnen nemen.
Veel plezier/succes in jullie nieuwe gastgezin en op de nieuwe school!
Geniet ervan,
x Yvonne. -
06 April 2014 - 10:03
Leonie:
Heel erg leuk geschreven Claudje! En mooi hoe je hebt afscheid genomen van je oma.. Heel bijzonder. Succes in je nieuwe gastgezin en niet te bruin worden he!! Dikke kus en knuffel xxxxx -
06 April 2014 - 11:15
Ineke Rieken:
Mooi en heel ontroerend verhaal Claudia!
Ik denk dat je op deze manier het overlijden van je oma op je eigen manier hebt beleefd.
Ver weg maar toch zo dicht bij je.
Sterkte ermee.En geniet nog even van alle indrukwekkende ervaringen die je daar opdoet.
Liefs..ook namens Marcel..
Ineke -
06 April 2014 - 11:16
Minie:
Lieve Claudia
Een mooi verslag en geweldige belevenissen. Je heb er goed aan gedaan om idd niet hals over kop terug te komen . Op deze manier afscheid nemen is heel bijzonder. En weet je Claudia, oma zit toch voor altijd in je hart.
Lieve groeten Minie -
06 April 2014 - 16:31
Erik:
Lieve Claudia,
Mooie foto's en herinneringen die niemand je af kan nemen,fijn dat je op jou manier afscheid hebt kunnen nemen van Oma " kippen " Geniet er nog maar (6weken) effe van.
Groetjes Erik -
06 April 2014 - 17:03
Janne:
Claudia wat een ontzettend mooi verhaal. Wat knap dat je hebt besloten om niet terug naar Nederland te gaan. Lumbini is dan ook een van de mooiste plekjes in nepal om afscheid te nemen van je oma.
Super leuk dat je ouders langs zijn gekomen! Jullie foto's zijn echt jaloersmakend en het is duidelijk te zien dat jullie kei hard genieten. Ga zo door :D
Liefs Janne -
06 April 2014 - 23:13
Estelle:
Lieve Claudia,
Ook mijn ogen zijn weer vochtig na het lezen over jouw afscheid van oma. Bas heeft op de dag vd uitvaart mij foto's laten zien van jouw afscheid, heel mooi! En wat echt heel lief was is dat Luuk er bij was! Echt een kanjer. Sanne heeft jouw stukje voorgelezen bij het laatste stuk van ons afscheid van oma, dit was mooi en ook heel emotioneel. Jij was echt bij ons aanwezig op dat moment. Om oma's woorden te memoreren "het is goed zo".
Claudia, zorg goed voor jezelf en geniet van alles.
Liefs Estelle -
07 April 2014 - 17:57
Yvonne Jansen:
Dag Claudia,
Een prachtig verslag dat erg leuk is om te lezen.
Mooi ook hoe je afscheid van je oma hebt genomen.
Geniet nog van het laatste traject op school met de kinderen.
groet, Yvonne -
09 April 2014 - 17:17
Ton En Ineke:
Hallo Claudia,
Hier een klein briefje van Ton en Ineke.
Hoe is het met je?
Al een beetje gewend in Nepal? Ik denk dat je al bijna op de helft zit. Of nog niet?
We hebben steeds met je mee geleefd, hoe je het maakte daar in Nepal. Je hebt zeker al veel genoten van de mooie natuur daar? En van al die bergen, want die zie je hier niet he.
Je hebt er echt wel en levenservaring bij, is het niet? Dat nemen ze je niet meer af. Het maakt je ook sterker, want je zult hier niet zo gauw meer schrikken van en probleempje. De mensen in Nepal zijn wat dat betreft wel wat gewend.
Nou Claudia, wij wensen je verder nog en fijne tijd toe en in een goede gezondheid tot weerziens.
Wij zijn heel benieuwd naar jou.
Hartelijke groetjes Ton en Ineke -
10 April 2014 - 21:20
Rieky Engelaar:
Hoi Claudia,
Ik heb net veel van de foto's bekeken die erg leuk zijn maar wat ik wil vragen is: Mocht je nog bij het gastgezin komen waar wij geweest zijn, wil je dan zo'n lamp kopen voor hen dan betaal ik je terug.
Ik reageer nog een keer wat uitgebreider maar ik moet nog wat doen.
We hebben trouwens erg genoten bij jou in Nepal.
groetjes Rieky
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
