Even bijkomen
Door: Claudia
Blijf op de hoogte en volg Claudia
16 Februari 2014 | Nepal, Pokhara
Lieve allemaal,
Jeetje, hoeveel nieuwe indrukken kan een mens in 12 dagen aan? Nou ik geloof dat ik mijn max heb bereikt. Ik zal er wat over vertellen.
Zondag ben ik samen met Soscha, Eva en Rene( onze begeleider) vertrokken naar ons gastgezin in Tuhlakhet. Dit zou een uurtje met de bus zijn, nou prima. Hier was echter niet bij verteld wat voor een bus, mijn god! Je zit in een bus met 30 Nepalezen die je bijster interessant vinden, valt van de ene kuil in de andere, rijdt rakelings langs de rand van een bergje en wordt knetter doof van al het getoeter. Maar oke, we zijn aangekomen in Tuhlakhet dus daar doen we het voor. Al snel werd de Nepalese mentaliteit duidelijk: de vader van ons gezin was eventjes vergeten dat hij een drie daagse cursus had, waardoor hij ons niet kon ophalen van het busstation. Fraai is dat. Dit werd wederom op typisch Nepalese wijze opgelost, waar direct de trouwe en hechte familieband uit duidelijk werd. De dochter van de vader, Melina, kwam ons ophalen en bracht ons naar ons tijdelijke nieuwe huis. Dat was wel even twee keer diep ademhalen, maar als je om je heen kijkt weet je weer dat je niet mag klagen.
Familie, een ontzettend belangrijk aspect in de Nepalese cultuur. Nadat we gember thee aangeboden hadden gekregen, hebben we door de dag heen kennis gemaakt met onze familie:
-Arjun, onze vader. Arjun heeft als kind polio gehad en loopt hierdoor erg moeilijk. Knap om te horen en te zien dat hij toch kei hard werkt op school en in zijn eigen winkel waar hij tassen, mandjes en typisch Nepalese stoelen zelf maakt.
-Sunita, onze moeder. Wat een lieve vrouw! Ze werkt ontzettend hard voor haar gezin, maar doet dit met veel plezier. Ze straalt heel de dag met een glimlach van oor tot oor. Wanneer je ’s ochtends wakker wordt, roept ze al van verte ‘ namasté sorri !!’ (goedemorgen dochter) en brengt je direct een kopje gember thee. Wanneer je er even doorheen zit, kun je met al je problemen bij haar terecht. Ze slaat graag een arm om je heen en zorgt met liefde en plezier voor je.
onze vader en moeder zijn getrouwd. Vader kwam uit een hogere kaste, maar omdat hij polio had moest hij met een vrouw van een lagere kaste trouwen. Moeder kwam uit een arm gezin en was dus een geschikte partner.
-Oma. Oma loopt rond, commandeert de bouwvakkers die haar huisje aan het opknappen zijn, controleert het hele dorp op luizen en voert verder niet veel uit. Leuke vrouw, ook al spreekt ze geen woord Engels, ik kan best om haar lachen.
-Opa. Opa doet nog minder dan oma, maar toch is hij duidelijk aanwezig. Misschien dat dit komt, omdat hij zo gigantisch vies aan het roggelen is de hele dag! Dit doet trouwens iedere Nepalees, zwaar ranzig om te horen.
-Melina, ons zusje. Melina is een ontwikkeld meisje van 14 jaar. Ze spreekt heel goed Engels, gaat naar school, werkt in de winkel van haar vader en helpt moeder met het huishouden.
-Momota, ons zusje. Momota is een meisje van 18 jaar en heeft een dochter van twee maanden. Lieve meid, maar erg nuttig maakt ze zichzelf niet. Ze slaapt, speelt met haar dochter en kijkt televisie. Momota is uitgehuwelijkt en dus getrouwd. Haar man woont en werkt alleen aan de andere kant van Nepal, waardoor ze hem nauwelijks ziet.
-Nani, de baby. Nani is nu twee maanden oud en echt een popje. Super leuk om zo’n kleintje thuis te hebben, maar helaas is ze ziek. Ze heeft diarree waar ze niet vanaf komt en voor baby’s in Nepal is dit vrij gevaarlijk.
Verder loopt er dag in dag uit allemaal familie rond. Zo ook Babu, een neefje van ons gezin. Hij ziet eruit als een schatje, maar is echt een duivelskind( zie foto’s). Dan heb je nog Biba, een meisje dat uit een erg arm gezin komt en bij ons gezin klust en meehelpt in het huishouden om zo wat geld te verdienen. Mooi om te zien dat de mensen elkaar op die manier toch proberen te helpen.
Deze mensen wonen allemaal bij elkaar, verspreid over een huis en een soort gastenverblijf/ extra woninkje. Het huis is vrij apart. Er hangen overal dode dieren, onderdelen van dieren en het is er kil. Zo loop je voordat je het huis binnenkomt een geitenkop tegemoet en binnen word je verwelkomt door een dood konijn dat aan het plafond hangt. Niet heel erg fijn als je aan het eten bent met dit konijn in je vizier, maar het gezin is er erg trots op dus dan lachen we er maar om.
In dit extra woninkje wonen wij, samen met opa en oma en eventueel wat extra familieleden. Het is er hier voor een Nepalees verblijf helemaal prima voor elkaar. Betonnen huis, nauwelijks gaten en een prima dak boven je hoofd, waar als het goed is maar weinig spinnen en ratten doorheen komen. Maar voor het idee, slapen wij toch maar fijn onder een klamboe. Ik heb inmiddels wel waardering gekregen voor mijn bed thuis, jeetje wat zijn deze bedden hard! Daarbij zijn ze duidelijk gemaakt voor Nepalezen: zelfs ik kan mijn benen niet strekken.
Wat betreft het eten krijgen we twee keer per dag daal baath: rijst met wat groente en een sausje. Helemaal dikke prima als je honger hebt! Vanwege het feit dat de geslachte kip ergens achter uit een kastje getoverd werd, hebben we maar gezegd dat we vegetarisch zijn. Ziek worden wil je hier namelijk liever niet. Tussendoor krijgen we af en toe wel wat lekkers: noodles, roti(een soort hele droge oliebol van rijst) of een brok ongekookte aardappel. Ook prima als je honger hebt. Minder lekker is het gesmek van de Nepalezen als zij eten, gadverdamme zo onsmakelijk!
De school waar wij ons project uitvoeren valt helaas wat tegen. De leraren zijn zo lui als maar kan, de kinderen erg opdringerig en er staan voornamelijk stagiaires voor de klas die duidelijk het onderwijs niet uitgevonden hebben. De leraren vragen ons vooral materialistische voorwerpen te kopen, wat leuks te doen met de kinderen of les te geven, zodat zij weer op het dak kunnen genieten van de zon en de thee (die wij overigens tot noch toe niet aangeboden hebben gekregen).
Nou, dat waren dan mijn eerste dagen in Tuhlakhet. Je kunt het je vast voorstellen dat ik blij ben nu even fijn in Pokhara te zijn. Een toeristische stad met restaurantjes, een prachtig meer, koeien op de weg en hotels met bedden die je plotseling enorm kunt waarderen.
Mijn verhaal klinkt nu misschien erg leuk, maar zo heb ik me zeker niet altijd gevoeld. Het is enorm wennen hier. Je komt plots in een primitief dorp terecht waarbij de cultuur zo verschilt met die van ons, dat je vaak eventjes een rustig plekje wilt opzoeken en alles moet laten bezinken. Ik heb dan ook vaak aan thuis gedacht, waar je alles zo gigantisch goed voor elkaar hebt. Je vraagt je dan echt af waarom je in godsnaam in dit land zit, maar als je dan ziet hoe erg je gewaardeerd wordt door je gezin, hoe mooi het land is en hoe bijzonder het is dat je dit mag meemaken, zet je de knop om en ga je door.
Ik zal wat foto’s plaatsen en over een tijdje horen jullie weer van me.
Liefs en een dikke kus, Clau
P.s. dit verslag is geschreven met een mijnwerkerslamp op mijn hoofd, omdat er wederom geen stroom is. Hier ben ik gelukkig al wat aan gewend, maar jeetje wat waardeer ik het dat ik in Nederland 24/7 stroom heb en gewoon een lamp aan kan doen als ik ’s nachts moet plassen.
Groep 6a: iets in de zin van uitwisseling zal helaas niet mogelijk zijn met de kinderen op deze school. Omdat ik doordeweeks ook geen internet heb wordt skypen ook lastig. Ik kom jullie zodra ik terug ben gewoon veel vertellen en laten zien! Doe je best op school en ben een beetje aardig tegen juf Melanie en meester Hans!! Veel liefs
Jeetje, hoeveel nieuwe indrukken kan een mens in 12 dagen aan? Nou ik geloof dat ik mijn max heb bereikt. Ik zal er wat over vertellen.
Zondag ben ik samen met Soscha, Eva en Rene( onze begeleider) vertrokken naar ons gastgezin in Tuhlakhet. Dit zou een uurtje met de bus zijn, nou prima. Hier was echter niet bij verteld wat voor een bus, mijn god! Je zit in een bus met 30 Nepalezen die je bijster interessant vinden, valt van de ene kuil in de andere, rijdt rakelings langs de rand van een bergje en wordt knetter doof van al het getoeter. Maar oke, we zijn aangekomen in Tuhlakhet dus daar doen we het voor. Al snel werd de Nepalese mentaliteit duidelijk: de vader van ons gezin was eventjes vergeten dat hij een drie daagse cursus had, waardoor hij ons niet kon ophalen van het busstation. Fraai is dat. Dit werd wederom op typisch Nepalese wijze opgelost, waar direct de trouwe en hechte familieband uit duidelijk werd. De dochter van de vader, Melina, kwam ons ophalen en bracht ons naar ons tijdelijke nieuwe huis. Dat was wel even twee keer diep ademhalen, maar als je om je heen kijkt weet je weer dat je niet mag klagen.
Familie, een ontzettend belangrijk aspect in de Nepalese cultuur. Nadat we gember thee aangeboden hadden gekregen, hebben we door de dag heen kennis gemaakt met onze familie:
-Arjun, onze vader. Arjun heeft als kind polio gehad en loopt hierdoor erg moeilijk. Knap om te horen en te zien dat hij toch kei hard werkt op school en in zijn eigen winkel waar hij tassen, mandjes en typisch Nepalese stoelen zelf maakt.
-Sunita, onze moeder. Wat een lieve vrouw! Ze werkt ontzettend hard voor haar gezin, maar doet dit met veel plezier. Ze straalt heel de dag met een glimlach van oor tot oor. Wanneer je ’s ochtends wakker wordt, roept ze al van verte ‘ namasté sorri !!’ (goedemorgen dochter) en brengt je direct een kopje gember thee. Wanneer je er even doorheen zit, kun je met al je problemen bij haar terecht. Ze slaat graag een arm om je heen en zorgt met liefde en plezier voor je.
onze vader en moeder zijn getrouwd. Vader kwam uit een hogere kaste, maar omdat hij polio had moest hij met een vrouw van een lagere kaste trouwen. Moeder kwam uit een arm gezin en was dus een geschikte partner.
-Oma. Oma loopt rond, commandeert de bouwvakkers die haar huisje aan het opknappen zijn, controleert het hele dorp op luizen en voert verder niet veel uit. Leuke vrouw, ook al spreekt ze geen woord Engels, ik kan best om haar lachen.
-Opa. Opa doet nog minder dan oma, maar toch is hij duidelijk aanwezig. Misschien dat dit komt, omdat hij zo gigantisch vies aan het roggelen is de hele dag! Dit doet trouwens iedere Nepalees, zwaar ranzig om te horen.
-Melina, ons zusje. Melina is een ontwikkeld meisje van 14 jaar. Ze spreekt heel goed Engels, gaat naar school, werkt in de winkel van haar vader en helpt moeder met het huishouden.
-Momota, ons zusje. Momota is een meisje van 18 jaar en heeft een dochter van twee maanden. Lieve meid, maar erg nuttig maakt ze zichzelf niet. Ze slaapt, speelt met haar dochter en kijkt televisie. Momota is uitgehuwelijkt en dus getrouwd. Haar man woont en werkt alleen aan de andere kant van Nepal, waardoor ze hem nauwelijks ziet.
-Nani, de baby. Nani is nu twee maanden oud en echt een popje. Super leuk om zo’n kleintje thuis te hebben, maar helaas is ze ziek. Ze heeft diarree waar ze niet vanaf komt en voor baby’s in Nepal is dit vrij gevaarlijk.
Verder loopt er dag in dag uit allemaal familie rond. Zo ook Babu, een neefje van ons gezin. Hij ziet eruit als een schatje, maar is echt een duivelskind( zie foto’s). Dan heb je nog Biba, een meisje dat uit een erg arm gezin komt en bij ons gezin klust en meehelpt in het huishouden om zo wat geld te verdienen. Mooi om te zien dat de mensen elkaar op die manier toch proberen te helpen.
Deze mensen wonen allemaal bij elkaar, verspreid over een huis en een soort gastenverblijf/ extra woninkje. Het huis is vrij apart. Er hangen overal dode dieren, onderdelen van dieren en het is er kil. Zo loop je voordat je het huis binnenkomt een geitenkop tegemoet en binnen word je verwelkomt door een dood konijn dat aan het plafond hangt. Niet heel erg fijn als je aan het eten bent met dit konijn in je vizier, maar het gezin is er erg trots op dus dan lachen we er maar om.
In dit extra woninkje wonen wij, samen met opa en oma en eventueel wat extra familieleden. Het is er hier voor een Nepalees verblijf helemaal prima voor elkaar. Betonnen huis, nauwelijks gaten en een prima dak boven je hoofd, waar als het goed is maar weinig spinnen en ratten doorheen komen. Maar voor het idee, slapen wij toch maar fijn onder een klamboe. Ik heb inmiddels wel waardering gekregen voor mijn bed thuis, jeetje wat zijn deze bedden hard! Daarbij zijn ze duidelijk gemaakt voor Nepalezen: zelfs ik kan mijn benen niet strekken.
Wat betreft het eten krijgen we twee keer per dag daal baath: rijst met wat groente en een sausje. Helemaal dikke prima als je honger hebt! Vanwege het feit dat de geslachte kip ergens achter uit een kastje getoverd werd, hebben we maar gezegd dat we vegetarisch zijn. Ziek worden wil je hier namelijk liever niet. Tussendoor krijgen we af en toe wel wat lekkers: noodles, roti(een soort hele droge oliebol van rijst) of een brok ongekookte aardappel. Ook prima als je honger hebt. Minder lekker is het gesmek van de Nepalezen als zij eten, gadverdamme zo onsmakelijk!
De school waar wij ons project uitvoeren valt helaas wat tegen. De leraren zijn zo lui als maar kan, de kinderen erg opdringerig en er staan voornamelijk stagiaires voor de klas die duidelijk het onderwijs niet uitgevonden hebben. De leraren vragen ons vooral materialistische voorwerpen te kopen, wat leuks te doen met de kinderen of les te geven, zodat zij weer op het dak kunnen genieten van de zon en de thee (die wij overigens tot noch toe niet aangeboden hebben gekregen).
Nou, dat waren dan mijn eerste dagen in Tuhlakhet. Je kunt het je vast voorstellen dat ik blij ben nu even fijn in Pokhara te zijn. Een toeristische stad met restaurantjes, een prachtig meer, koeien op de weg en hotels met bedden die je plotseling enorm kunt waarderen.
Mijn verhaal klinkt nu misschien erg leuk, maar zo heb ik me zeker niet altijd gevoeld. Het is enorm wennen hier. Je komt plots in een primitief dorp terecht waarbij de cultuur zo verschilt met die van ons, dat je vaak eventjes een rustig plekje wilt opzoeken en alles moet laten bezinken. Ik heb dan ook vaak aan thuis gedacht, waar je alles zo gigantisch goed voor elkaar hebt. Je vraagt je dan echt af waarom je in godsnaam in dit land zit, maar als je dan ziet hoe erg je gewaardeerd wordt door je gezin, hoe mooi het land is en hoe bijzonder het is dat je dit mag meemaken, zet je de knop om en ga je door.
Ik zal wat foto’s plaatsen en over een tijdje horen jullie weer van me.
Liefs en een dikke kus, Clau
P.s. dit verslag is geschreven met een mijnwerkerslamp op mijn hoofd, omdat er wederom geen stroom is. Hier ben ik gelukkig al wat aan gewend, maar jeetje wat waardeer ik het dat ik in Nederland 24/7 stroom heb en gewoon een lamp aan kan doen als ik ’s nachts moet plassen.
Groep 6a: iets in de zin van uitwisseling zal helaas niet mogelijk zijn met de kinderen op deze school. Omdat ik doordeweeks ook geen internet heb wordt skypen ook lastig. Ik kom jullie zodra ik terug ben gewoon veel vertellen en laten zien! Doe je best op school en ben een beetje aardig tegen juf Melanie en meester Hans!! Veel liefs
-
16 Februari 2014 - 08:58
Erica:
Lieve Clau,
Ik heb genoten van je reisverslag, echt heel leuk om te lezen.
En de foto's zijn ook mooi
Ik kreeg van de week ook wel de indruk dat je er een beetje door heen zat omdat je sms'te of ik je even wilde bellen maar samen met je vriendinnen wordt het steeds leuker
Als je trouwens nu toch vegetarisch bent kunnen we die trend misschien wel doorzetten! nee hoor Clau als je terug komt, duurt nog even maar dan krijg jij lekker donker gebakken verse worst.
Maar voorlopig nog even genieten van je rijst met linzen en " rotte" aardappelen.
groetjes mama
-
16 Februari 2014 - 10:42
José:
Hoi Claudia, een keileuk verslag.
Goed om allemaal mee te maken. Weet je helemaal hoe verwend wij hier zijn. Maar zoals zij in de natuur leven is iets om ontzettend jaloers op te zijn.
Blijf lekker schrijven, dat doe je goed, wij lezen het hier met veel plezier.
Veel succes en hou je haaks,
Theo en José -
16 Februari 2014 - 11:40
René En Sanne:
Lieve Clau,
Wat een leuke reisverhalen. Wij hebben er erg om gelachen!
Het klinkt als als een enorme uitdaging om de locale docente te motiveren, nog niet gesproken over het lesgeven überhaupt.
Aan de foto's te zien is het erg primitief, maar daar zul je snel aan wennen. Daardoor zal het soms zwaar zijn, maar des te meer kun je de stad in de weekenden weer waarderen met een schone toilet, keuze uit eten wat jij wilt, een warme douche en een lekker schoon bed met zacht matras. Wanneer komt je moeder langs? Ik ben jaloers, ik moet gewoon de komende maanden werken.
Nou geniet ervan en haal veel verdoeming uit het werk wat je leverd! 10 pluimen voor jou!
Groetjes René en Sanne
-
16 Februari 2014 - 12:22
Sammy:
Lieve Clau,
Ik verheug me nu alweer op je volgende verhaal! Wat een prachtige foto's. Wat knap dat je je er toch voor inzet en er voor wilt gaan. Jij kunt dat dat weet ik zeker! En als het even moeilijk is dan denk je maar aan de leuke dingen die thuis op je wachten! Je ouders, Luuk, je vriendinnen! Laat die leraren daar maar eens zien wat lesgeven is.
Claudje zet 'm op daar!!!
Liefs Sammy -
16 Februari 2014 - 14:59
Fabiola:
Ha Clau,
zo dat zijn heel wat nieuwe indrukken en ervaringen die je daar opdoet, maar wat een groot verschil met Nederland!! Ik kan me er zo wel een beetje een voorstelling van maken met die foto's en het verslag! Ik ga niet met je ruilen wat de ratten en die spinnen betreft, de rest is wel erg interessant hoor!! Verder zeg ik; trek die leerkrachten met harde hand van het dak af en laat ze potverdorie aan het werk gaan, wat moet er van die kinderen worden als ze geen fatsoenlijk onderwijs krijgen!!! Wij krijgen regelmatig nieuws door via jouw moeder en broer, dus lachen we wat af over bijvoorbeeld vieze poepgeurtjes e.d... Meid, geniet van deze speciale tijd, dit vergeet je nooit meer! Veel warme knuffels van ons allemaal, familie van Harem.
P.s. kun je aanstaande zaterdagavond oppassen?? Ik denk dat ik je zus maar moet vragen..... Of Luuk, haha, die heeft nu alle tijd en de meiden zouden het PRACHTIG vinden!! -
16 Februari 2014 - 18:14
Els V W:
Nou Claudia, ik vind het maar dapper van je! Je bent toch maar gegaan en daar zit je nu. Goed te lezen dat je het allemaal wel kunt waarderen. Ik ben benieuwd naar je volgende verhaal. -
16 Februari 2014 - 23:07
Marius:
Hallo Claudia.
Dat was even wennen, de eerste kennismaking met het echte buitenland!
Fijn dat je in de weekends weer in een lekker bed kunt uitrusten en even weer op adem kunt komen.Ook fijn om te lezen dat je bij een warm gezin bent gekomen.
Pas verder op met wat je eet en drinkt (regelmatig cola drinken).
Verder veel plezier en geef goed les (en niet te vergeten muziekles met je mondharmonica! ) Groetjes Marius en Loes.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
