Tijd om te relaxen
Door: Claudia
Blijf op de hoogte en volg Claudia
03 Maart 2014 | Nepal, Pokhara
Hallo lieve allemaal,
Nou mijn vorige berichtje is al weer een tijdje geleden geschreven, dus ik vond dat het nu wel weer tijd was om wat te vertellen over mijn nieuwe ervaringen.
Ik had jullie verteld over die ontzettend moderne en relaxte bus. Nou nadat we lekker in Pokhara het weekend hadden doorgebracht in hotelletjes, restaurantjes en aan het meer mochten we weer terug naar Tuhlakhet. Hier hadden we al ontzettend veel zin in (vooral in die harde bedden en insecten die op je kamer zitten), dus met een big smile die bus weer ingestapt en onszelf naast een Nepalees geplant. Rijden we net bij het enige stukje afgrond, gaan de remmen van de bus kapot! De bus had geen 5 cm verder moeten rollen of ik had dit niet meer na kunnen vertellen. Nou je kunt je voorstellen dat ik die bus heb vervloekt en heb gezworen daar nooit meer in te gaan. Maar helaas is dit dom, omdat je dan die ‘ angst niet onder ogen komt’ en jezelf gek maakt. Dus na heel veel gevloek en gescheld hadden we besloten eenmalig de taxi te pakken en de komende keren toch maar gewoon de bus weer in te stappen. Deze belofte zijn we nagekomen, waardoor we onszelf wel even een schouderklopje hebben gegeven en nu weer in alle rust in Pokhara zitten.
Waar we de afgelopen weken vooral mee bezig zijn geweest, is ons project over coöperatieve werkvormen op de basisschool in Tuhlakhet. De leraren zijn inmiddels gelukkig een stuk enthousiaster geworden en waarderen onze komst weldegelijk. Ze doen hard hun best om zelf de werkvormen toe te passen, al gaat dit soms nog wel erg lastig. Een groot probleem op de school is het feit dat de overheid heeft besloten dat de lessen tegenwoordig in het Engels onderwezen moeten worden. Nou dat is alsof je tegen Nederlanders zegt dat ze voortaan in het Spaans moeten lesgeven, onmogelijke zaak dus. De leerkrachten spreken ontzettend gebrekkig Engels, de leerlingen begrijpen driekwart van de lesstof niet en dat de boeken in het Engels gedrukt zijn komt deze problemen niet echt ten goede. Maar ondanks deze problemen hebben wij met handen en voeten toch lessen kunnen geven, de leraren kunnen coachen enthousiasmeren en ons project in Tuhlakhet een heel eind afgerond.
Bij het gezin gaat alles zijn gangetje. We hebben onze plek daar gevonden, weten de dagelijkse activiteiten en doen ons ding. Dat het bed zo hard als steen is, de toiletpapiertjes in een aparte zak gestopt moeten worden, je voordat je gaat slapen even de kamer kakkerlak-/ spinvrij moet maken met een mijnwerkerslamp op je hoofd wordt zelfs al gewoon. Wat alleen wel ontzettend vreemd blijft, is de man/vrouwverhouding. Mannen en jongens hebben hier zeker meer aanzien dan vrouwen en dat is duidelijk te merken. Zo loopt babu(jongetje van een jaar of 4) met enorme messen rond, behandelt baby’s als speelgoed, gooit met alles wat los en vast zit en schreeuwt het huis bij elkaar wanneer het hem uitkomt en niemand die er ook maar iets van zegt. Iedereen blijft hem vertroetelen terwijl Soscha, Eva en ik hem het liefst al driehoog het raam uit hadden gegooid, maar helaas.
Iedereen die mij een beetje kent, zal het wel begrijpen als ik zeg dat ik panisch wordt van het feit dat het hier alles behalve geregeld is. Iedereen doet maar wat, van communicatie is geen sprake en afspraken plannen komt niet terug in Nepalese begrippen. Zo hadden wij een prachtige voorlichting voorbereidt, lessen klaar liggen om te verzorgen en gesprekken gepland staan, maar toen kwam het fijne bericht dat er een bruiloft in aankomst was waar de directeur en enkele leerkrachten voorbereidingen voor moesten treffen waardoor ze niet op school waren. Oftewel, alles was voor piet snot gedaan en kon verschoven worden. Dat we dit niet relaxed vonden, hebben we ze ook even duidelijk gemaakt. Nou oke goed dan doen we dit alles morgen wel, dachten we. Helaas, morgen was de bruiloft zelf dus ook dat ging niet vertelde de aanwezige leerkracht . Doh oke, laatste poging: overmorgen dan? Nee helaas, dan is het democraty day, dus dan is iedereen vrij. Mijn god, die Nepalezen zijn volgens mij gewoon altijd op zoek naar redenen om maar niet te hoeven werken wat mij inmiddels erg op de zenuwen werkt.
Nog iemand die er van houdt om zo min mogelijk uit te voeren op een dag is Mamota waar ik over vertelde, het meisje met de dochter van 2 maanden. Zij zit werkelijk de hele dag op haar kont, beveelt andere klusjes voor haar te doen en eet de hele dag door, niet normaal. Terwijl wij verlangen naar een boterham, wat rijst of zelfs die rotte aardappel, krijgt zij alles onder haar neus geschoteld! Zodra de rijst op is, krijgt ze bladerdeeg staven, sinaasappels, roti(die droge aardappel) en noem maar op. Nou, omdat wij dit niet meer aan konden zien zijn wij onszelf gaan vermaken door de chillplekjes van Tuhlakhet op te zoeken. Resultaat: een berg bezaaid met zand en gras en een rivier omringd door stenen. Kleedje uitkloppen, koekjes uit de stad erbij, een watertje en chillen maar. Hier hebben wij dan ook meerdere dagen genoten, want als je je ogen sloot en je fantasie de vrije loop liet gaan, leek het zelfs een klein beetje op het waalstrandje of de stranden van Turkije.
Op een dag was de moeder van het gezin ziek, ze had last van haar keel en omdat de dokters in het ziekenhuis er niks aan konden doen, liet ze een soort kwakzalver komen. Deze man kreeg een bordje ongekookte rijst met daarin wat groene blaadjes en geld. Hij speelde wat met deze rijst, mompelde wat in zichzelf en liet moeder bidden. Nou prima, ik was blij dat ze er zelf in geloofden en keek vol genoegen toe. Op het moment dat ze klaar waren, dacht ik uit beleefdheid een stukje roti aan te bieden dat wij hadden gekregen, maar dit nam hij niet aan. DOM! Deze man komt natuurlijk uit een hogere kaste en mag niks van mensen uit een lagere kaste aannemen. Dat was even gênant, maar gelukkig konden ze er wel om lachen. Kleine toelichting: in Nepal zijn de mensen onderverdeelt in kasten, net zoals wij bij geschiedenis hebben geleerd over de sociale piramide/ standenmaatschappij. Mensen uit een hogere kaste, mogen niet bij mensen van een lagere kasten naar binnen of eten/drinken van hen aannemen. Ons gezin bleek van een lagere kasten te zijn, weer wat geleerd.
Zoals ik vertelde, zijn we in de weekenden in Pokhara. Afgelopen dagen waren ontzettend leuk. 27 februari was het Shiva Ratri: een heilige feestdag waarop heel Nepal legaal één dag alcohol mag drinken en mag blowen. In de avond was dit goed te merken. Op straat waren vuurtjes gemaakt waar de jongeren bamboestokken in hingen. Zodra deze heel heet waren, sloegen ze deze met een smak op de grond zodat ze open sprongen en je het binnenste (suikerriet) kon opeten. Wij hebben dit ook mogen proeven en het smaakte een beetje naar een droge suikerspin, best lekker!
De dag na Shiva Ratri zijn we naar een Tinetaans klooster gegaan. Hier hebben we een dag en nacht doorgebracht tussen de kleine Dalai lama’s, allemaal monnikjes in van die mooie rode gewaden. Het was een feestdag, omdat het bijna Tibetaans nieuwjaar was, waardoor er allerlei optredens waren en rituelen plaatsvonden. Dit was erg leuk om te zien. ’s Ochtends wakker geworden met in de tuin een stuk of 10 apen en erna een rondleiding gehad door dit klooster. Het blijft een mooi, maar gigantisch ingewikkeld geloof, dat Boeddhisme. Ik begrijp er dan ook nog steeds minder dan de helft van, maar toch leuk zo’n rondleiding met wat tekst en uitleg.
Nou tot slot, het is hier zeker genieten. Ik ben gewend, heb mijn plek gevonden en deel één van ons project is afgerond. Nu is het dus tijd om te genieten en de rest van Nepal te verkennen. Waar ik zwaar jaloers op ben is dat jullie nu carnaval aan het vieren zijn, dus verwen ik mezelf maar door in het zonnetje te gaan liggen( 25 graden) met een muziekje op en ontzettend lekker eten te bestellen tot mama, Rieky en Richard komen! Super leuk, ze komen als het goed is over een uurtje of drie hier in Pokhara aan.
Hele fijne carnaval en ik schrijf weer zodra ik wat leuks te vertellen heb.
Dikke kus, Clau
Nou mijn vorige berichtje is al weer een tijdje geleden geschreven, dus ik vond dat het nu wel weer tijd was om wat te vertellen over mijn nieuwe ervaringen.
Ik had jullie verteld over die ontzettend moderne en relaxte bus. Nou nadat we lekker in Pokhara het weekend hadden doorgebracht in hotelletjes, restaurantjes en aan het meer mochten we weer terug naar Tuhlakhet. Hier hadden we al ontzettend veel zin in (vooral in die harde bedden en insecten die op je kamer zitten), dus met een big smile die bus weer ingestapt en onszelf naast een Nepalees geplant. Rijden we net bij het enige stukje afgrond, gaan de remmen van de bus kapot! De bus had geen 5 cm verder moeten rollen of ik had dit niet meer na kunnen vertellen. Nou je kunt je voorstellen dat ik die bus heb vervloekt en heb gezworen daar nooit meer in te gaan. Maar helaas is dit dom, omdat je dan die ‘ angst niet onder ogen komt’ en jezelf gek maakt. Dus na heel veel gevloek en gescheld hadden we besloten eenmalig de taxi te pakken en de komende keren toch maar gewoon de bus weer in te stappen. Deze belofte zijn we nagekomen, waardoor we onszelf wel even een schouderklopje hebben gegeven en nu weer in alle rust in Pokhara zitten.
Waar we de afgelopen weken vooral mee bezig zijn geweest, is ons project over coöperatieve werkvormen op de basisschool in Tuhlakhet. De leraren zijn inmiddels gelukkig een stuk enthousiaster geworden en waarderen onze komst weldegelijk. Ze doen hard hun best om zelf de werkvormen toe te passen, al gaat dit soms nog wel erg lastig. Een groot probleem op de school is het feit dat de overheid heeft besloten dat de lessen tegenwoordig in het Engels onderwezen moeten worden. Nou dat is alsof je tegen Nederlanders zegt dat ze voortaan in het Spaans moeten lesgeven, onmogelijke zaak dus. De leerkrachten spreken ontzettend gebrekkig Engels, de leerlingen begrijpen driekwart van de lesstof niet en dat de boeken in het Engels gedrukt zijn komt deze problemen niet echt ten goede. Maar ondanks deze problemen hebben wij met handen en voeten toch lessen kunnen geven, de leraren kunnen coachen enthousiasmeren en ons project in Tuhlakhet een heel eind afgerond.
Bij het gezin gaat alles zijn gangetje. We hebben onze plek daar gevonden, weten de dagelijkse activiteiten en doen ons ding. Dat het bed zo hard als steen is, de toiletpapiertjes in een aparte zak gestopt moeten worden, je voordat je gaat slapen even de kamer kakkerlak-/ spinvrij moet maken met een mijnwerkerslamp op je hoofd wordt zelfs al gewoon. Wat alleen wel ontzettend vreemd blijft, is de man/vrouwverhouding. Mannen en jongens hebben hier zeker meer aanzien dan vrouwen en dat is duidelijk te merken. Zo loopt babu(jongetje van een jaar of 4) met enorme messen rond, behandelt baby’s als speelgoed, gooit met alles wat los en vast zit en schreeuwt het huis bij elkaar wanneer het hem uitkomt en niemand die er ook maar iets van zegt. Iedereen blijft hem vertroetelen terwijl Soscha, Eva en ik hem het liefst al driehoog het raam uit hadden gegooid, maar helaas.
Iedereen die mij een beetje kent, zal het wel begrijpen als ik zeg dat ik panisch wordt van het feit dat het hier alles behalve geregeld is. Iedereen doet maar wat, van communicatie is geen sprake en afspraken plannen komt niet terug in Nepalese begrippen. Zo hadden wij een prachtige voorlichting voorbereidt, lessen klaar liggen om te verzorgen en gesprekken gepland staan, maar toen kwam het fijne bericht dat er een bruiloft in aankomst was waar de directeur en enkele leerkrachten voorbereidingen voor moesten treffen waardoor ze niet op school waren. Oftewel, alles was voor piet snot gedaan en kon verschoven worden. Dat we dit niet relaxed vonden, hebben we ze ook even duidelijk gemaakt. Nou oke goed dan doen we dit alles morgen wel, dachten we. Helaas, morgen was de bruiloft zelf dus ook dat ging niet vertelde de aanwezige leerkracht . Doh oke, laatste poging: overmorgen dan? Nee helaas, dan is het democraty day, dus dan is iedereen vrij. Mijn god, die Nepalezen zijn volgens mij gewoon altijd op zoek naar redenen om maar niet te hoeven werken wat mij inmiddels erg op de zenuwen werkt.
Nog iemand die er van houdt om zo min mogelijk uit te voeren op een dag is Mamota waar ik over vertelde, het meisje met de dochter van 2 maanden. Zij zit werkelijk de hele dag op haar kont, beveelt andere klusjes voor haar te doen en eet de hele dag door, niet normaal. Terwijl wij verlangen naar een boterham, wat rijst of zelfs die rotte aardappel, krijgt zij alles onder haar neus geschoteld! Zodra de rijst op is, krijgt ze bladerdeeg staven, sinaasappels, roti(die droge aardappel) en noem maar op. Nou, omdat wij dit niet meer aan konden zien zijn wij onszelf gaan vermaken door de chillplekjes van Tuhlakhet op te zoeken. Resultaat: een berg bezaaid met zand en gras en een rivier omringd door stenen. Kleedje uitkloppen, koekjes uit de stad erbij, een watertje en chillen maar. Hier hebben wij dan ook meerdere dagen genoten, want als je je ogen sloot en je fantasie de vrije loop liet gaan, leek het zelfs een klein beetje op het waalstrandje of de stranden van Turkije.
Op een dag was de moeder van het gezin ziek, ze had last van haar keel en omdat de dokters in het ziekenhuis er niks aan konden doen, liet ze een soort kwakzalver komen. Deze man kreeg een bordje ongekookte rijst met daarin wat groene blaadjes en geld. Hij speelde wat met deze rijst, mompelde wat in zichzelf en liet moeder bidden. Nou prima, ik was blij dat ze er zelf in geloofden en keek vol genoegen toe. Op het moment dat ze klaar waren, dacht ik uit beleefdheid een stukje roti aan te bieden dat wij hadden gekregen, maar dit nam hij niet aan. DOM! Deze man komt natuurlijk uit een hogere kaste en mag niks van mensen uit een lagere kaste aannemen. Dat was even gênant, maar gelukkig konden ze er wel om lachen. Kleine toelichting: in Nepal zijn de mensen onderverdeelt in kasten, net zoals wij bij geschiedenis hebben geleerd over de sociale piramide/ standenmaatschappij. Mensen uit een hogere kaste, mogen niet bij mensen van een lagere kasten naar binnen of eten/drinken van hen aannemen. Ons gezin bleek van een lagere kasten te zijn, weer wat geleerd.
Zoals ik vertelde, zijn we in de weekenden in Pokhara. Afgelopen dagen waren ontzettend leuk. 27 februari was het Shiva Ratri: een heilige feestdag waarop heel Nepal legaal één dag alcohol mag drinken en mag blowen. In de avond was dit goed te merken. Op straat waren vuurtjes gemaakt waar de jongeren bamboestokken in hingen. Zodra deze heel heet waren, sloegen ze deze met een smak op de grond zodat ze open sprongen en je het binnenste (suikerriet) kon opeten. Wij hebben dit ook mogen proeven en het smaakte een beetje naar een droge suikerspin, best lekker!
De dag na Shiva Ratri zijn we naar een Tinetaans klooster gegaan. Hier hebben we een dag en nacht doorgebracht tussen de kleine Dalai lama’s, allemaal monnikjes in van die mooie rode gewaden. Het was een feestdag, omdat het bijna Tibetaans nieuwjaar was, waardoor er allerlei optredens waren en rituelen plaatsvonden. Dit was erg leuk om te zien. ’s Ochtends wakker geworden met in de tuin een stuk of 10 apen en erna een rondleiding gehad door dit klooster. Het blijft een mooi, maar gigantisch ingewikkeld geloof, dat Boeddhisme. Ik begrijp er dan ook nog steeds minder dan de helft van, maar toch leuk zo’n rondleiding met wat tekst en uitleg.
Nou tot slot, het is hier zeker genieten. Ik ben gewend, heb mijn plek gevonden en deel één van ons project is afgerond. Nu is het dus tijd om te genieten en de rest van Nepal te verkennen. Waar ik zwaar jaloers op ben is dat jullie nu carnaval aan het vieren zijn, dus verwen ik mezelf maar door in het zonnetje te gaan liggen( 25 graden) met een muziekje op en ontzettend lekker eten te bestellen tot mama, Rieky en Richard komen! Super leuk, ze komen als het goed is over een uurtje of drie hier in Pokhara aan.
Hele fijne carnaval en ik schrijf weer zodra ik wat leuks te vertellen heb.
Dikke kus, Clau
-
03 Maart 2014 - 09:50
Carolien:
lieve clau!!! wat leuk om al die ervaringen te horen, je maakt echt veel mee. Die bus lijkt me echt n hell:P Heel veel plezier, ook met je moeder en ik wacht je volgende reisverslag af! xxxxx liefs carolien -
03 Maart 2014 - 12:20
Paulien Lemmens-Engelaar:
Hoi claudia, wat fijn om te lezen dat alles goed met je gaat. gezien de geboorte van ons dochtertje Zoë had ik je andere verslag ook nog niet gelezen. Maar wat kan jij goed schrijven. Heel erg interessant om te lezen hoe het daar allemaal gaat. Minder blij word ik van het busverhaal, maar gelukkig is het goed afgelopen! Superstoer dat je dit avontuur aangaat. Voor nu heel veel plezier met je moeder tante rikie en ome richard. Verder veel succes en ben benieuwd naar een volgend verslag! Liefs Paulien, ook namens Kees Fay en Zoë -
03 Maart 2014 - 12:45
René Van Het Erve:
Ha Claudia, wat een avonturen! Geweldig. Wij zitten inderdaad midden in het carnavalsgedruis. Weer helemaal normaal en niet meer als prins. Het is nog wel steeds leuk om ons team van vorig jaar het nieuwe team aan de slag te zien. Marcel als nieuwe president maar verder allemaal anderen in "onze pakken" ;-). We missen je wel deze dagen. Maar wat je nu aan het doen bent is zeker heel bijzonder. We genieten van je verhalen. Vanuit hieruit een driewerf Alaaf, pas goed op jezelf en heel veel plezier daar.
Groetjes Ria en René -
03 Maart 2014 - 14:50
Els:
Claudia, je maakt een hoop mee. Goed voor jou dat je nu eens in een andere minder georganiseerde cultuur leeft. Wel grappig, past inderdaad niet bij je, maar kun je wel van leren.
Geniet van je bezoek, daarna zal je best even heimwee krijgen, maar zoek de afleiding dan.
doeg!
-
03 Maart 2014 - 18:34
Sanne :
Hey Clau!
Wat een verhalen! Je maakt wel wat mee zeg!
Fijn dat je je plekje hebt gevonden.
Ik ben vandaag met opa naar de optocht gaan kijken,
Hij heef weer erg genoten en met zijn stokken naar alle wagens gezwaaid!
Ook opa was weer een attractie voor het publiek.
Ik heb een kort verslag gedaan aan opa en oma van je verhalen.
Uiteraard moest je heel veel liefs krijgen.
Geniet ze nog en we horen snel van je!
Xx Sanne -
04 Maart 2014 - 18:39
JOSÉ:
Hé schrijftalentje, waarom heb jij deze kunst zolang voor ons verborgen gehouden?
Keileuk verslag, heerlijk dat jij het zo naar de zin hebt. Leuke ervaringen, ook voor ons om te lezen en ik zal morgen oma een flinke smakkerd geven namens jou.
groetjes, groeten aan mijn zussen en zwager,
José
-
04 Maart 2014 - 19:51
Charlotte :
Hoi Claudia,
Je maakt een hoop mee zeg, vooral die busrit lijkt me nogal een avontuur! Ik heb al een paar foto's via de whatsapp gezien van mijn vader, ziet er goed uit. Laat ze maar lekker zweten hè!!
Heel veel plezier en carnaval doe je volgend jaar maar weer!
X Charlotte -
04 Maart 2014 - 19:54
Sandra:
Hoi Clau,
Wat schrijf jij heerlijk zeg, zie het helemaal voor me!
Ben eerlijk gezegd wel jaloers op jou en de avonturen die je beleefd (alhoewel het hier thuis ook wel eens op een survival avontuur lijkt...). Heel anders dan mijn pabo stage toendertijd in het zeer georganiseerde Londen.
Geniet van alles, ook de nu minder leuke dingen, dit zijn herinneringen voor het leven!
Ben benieuwd naar je volgende verslag.
Groeten aan de tantes en oom!
Liefs van Sandra
-
05 Maart 2014 - 18:46
Fabiola:
Hoi Clau,
wat een mooi en indrukwekkend verhaal, over het "lieve" broertje dat de boel daar op stelten zet (grrrrr...), de klassen verhoudingen (daar kunnen wij ons (gelukkig) niet meer voorstellen) de rondleiding in het klooster, deze verhalen smaken naar meer!!Laat maar snel weer iets van je horen!! Veel liefs aan je moeder en Tante Rieky (Ze weet dat daar spinnen en kakkerlakken zitten... ??Ha, ha!) en Ome Richard, ben erg benieuwd hoe zij het daar vinden!! Geniet van jouw familie en alle avonturen die jullie onderweg nog tegen komen.
Lieve knuf, Fabiola -
06 Maart 2014 - 10:29
Corine:
Ha Claudia!
Ik heb de link ook doorgekregen dus ben helemaal bij gelezen. Wow... Wat een avontuur!!
Het lijkt me zo'n andere wereld dan hier, wat leven wij dan in luxe he!
Ook ontzettend mooie foto's, geeft echt een goed beeld.
Nou nog heel veel plezier en succes daar de komende tijd! En de groeten aan je moeder en mijn ouders!
Ik zit hier nog even met mijn dikke pens te broeden... Nog een week of 6... ;)
Doei doei!
Xx Corine -
12 Maart 2014 - 23:38
Estelle:
Hoi Claudia,
Wat een verhaal. Dat van die remmen, daar schrok ik wel van. Michel had ook van die gezellige verhalen. Maar of een taxi nu zo veel veiliger daar is weet ik niet, ha ha. Of de auto is niet zo goed in orde of de chauffeur is een beroerde rijder. Maar tja, het is zoals het is.
Geniet van alle ervaringen en tot ?. Volgens mij komt je moeder eind vd week weer thuis. Ben benieuwd naar haar verhalen! X en liefs, Estelle en familie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
